ESPECIAL ENTROIDO: Chourizos Urgal, os mellores do val!


















“CHOURIZOS URGAL, OS MELLORES DO VAL”

Miñas donas, meus señores,

Temos un entroido sen fin,

Comezou o sete de xullo,

O día de San Fermín.

Entraron pola calada,

Con noturnidade e aleivosía,

Doce gichos moi amigos,

Dando pinchos de alegría.

O mellor de cada casa!!

E cunha chave roubada

Asaltaron o Auditorio

entrando de madrugada.

Ían todos moi cafixos,

Cunha rosa na lapela,

elas de tiros largos

eles, gravatas de seda.

A seda era italiana,

E os traxes de sete estralos,

Agasallo do Capo Louzán

Que lle roncaba o carallo.

Ese día foi a hostia,

Non quedou niguén na casa,

Os matons de discoteca

Tamén viñeron ao acto,

A ver o pobre Arauxo

Perder o bastón de mando.

E falando de espectáculos,

Por non dicir pornografía,

Non hai máis que ir os plenos

E mirar a esa pandilla.

O PP non di nin chio,

E Manolito nin fai pis,

Só fala o tenente alcalde,

o aristócrata, a Flor de Lis.

Dá ghusto oilo falar

Con ese verbo florido,

Todo cheo de razón,

Cando fala en Televigo.

Dicir, non di ghran cousa,

E sempre queda fatal,

Parece un presidentiño

cun discurso de Nadal.

Dentro da casa Grande

Pasan cousas de alucine,

Mandan uns, e outros miran,

Coma nas pelis de cine.

Sería “El Hotel de los líos”

Se non fose que dá noxo,

Seica están a outra cousa,

Van poñer un farol roxo.

Entre a rubia explosiva

E a morena de bote,

Anda o Ghoberno alterado

Por culpa de tanto escote.

O falar non ten cancelas

Que para iso é o entroido,

E falaremos de todos

Teñan cornos ou tricornios,

Porque nos sae do cono.

Tamén cambiaron os mobles

E agora son de deseño,

Despachos pra todo dios,

E cada un no seu cortello.

Carlos Silva no faiado

A Flor de Lis en Urbanismo,

O persoal arriconado,

E Cabaleiro no Rexistro.

A este paso para entrar

nas oficinas do Concello,

Terá que ser de un en un,

Coma se fose un pendello.

Isto é polo ben noso,

Non sexades mal pensados,

Igual que o das exclusivas,

Quen llas dera a un parado!!.

Cincuenta mil euros por barba,

Aínda que sexan en bruto,

Hai que sumarlle as pensións,

Así andan tan chulos.

Manolito o de Move,

seica non cobra nada,

o del é droghar o Río

para pescar a esgalla.

A legalidade do concello,

Está nas mans dun mangante,

Cada informe dous mil euros,

E a tirar para adiante.

O fulano en cuestión,

torea que nin pintado,

Veu fuxindo de Vigo,

E aquí está amarrado.

O devandito individuo

Socio dun tal Canabal,

Ventou a mandanga urbanística,

Prepárate Gondomar!!!

Pero hai quen busca tallada,

E quere unha empresa amiga,

Que teña a boca pechada

Que pinte os urbanizables

Para encher ben a barriga.

O gorentoso pastel

Creoulles un problemón,

Por iso botaron ao Bloque

Da mesa de contratación.

O alcalde, pobriño,

Está obrigado no cargo.

El nunca sabe de nada

E bota de menos os tempos

De cando estaba na Caixa.

Claro que ben pensado

E aínda que non teña oficio,

O hotelito de Borreiros

Ben lle vale o sacrificio,

Que deixe as mexericadas

Que xa Louzán o arranxou,

Colocándolle os seus filliños

Cun chupe na Deputación.

E falando de cousas serias,

Das que nos alegran a vida,

Non me negarán vostedes,

Que hai xente moi divertida.

Foi no pasado outono,

Nas ribeiras do Miñor

Que case morre dun susto

Polo que alí pasou.

Foi o cambio climático

Quen probocou ese cristo,

Unha anaconda no parque!!

Que case traga ao Penisco.

Este noso Gondomar

xa parece un continente,

hai uns meses pra esquiar

e noutros está moi quente.

Isto é algo normal

que xa a ninguén asombra,

temos clima tropical

onde habita a anaconda.

E porque son uns mangantes,

Senón serían “la cobra”,

Mira que teñen cara!!

Joder, que tropa.

Por exemplo o inefable

Noutrora socialisto de pro,

Falamos de Cabaleiro,

Agora que se trasfugou.

Pasou de odiar a GESECO

Por ser unha mala empresa,

A quererlle con loucura,

Miraide que gran sorpresa.

Gardada con gran segredo,

Tiña unha chalana de luxo,

No club de iates, en Baiona,

Mira ti que manda truco!!

E como quixo presumir

De barco con poderío,

Mandoulle a GESECO ir

A recollelo en sixilo.

Pero alí estaba o da Voz,

Que putada tan inmensa!!

Ao día seguinte saiu

Con foto e todo na prensa.

A Teresita la del vivero,

Hay que hablarle en castellano,

Que para una chica florero

El ghallegho es chabacano.

Esa chica tan fisna

E de modais tan refinados,

Dá uns cursos de cociña

Nos que enseña a comer nabos.

As pintadas de Gondomar,

Son borradas con premura,

Non lles importa gastar,

Unha fortuna en pintura.

O galo do galiñeiro,

O galo máis elegante,

É un ghicho de Peitieiros,

Con fama de gran pinante.

O concelleiro Silva,

De natural elegancia,

Andache moi tranquilo,

Pola cousa da mangancia.

Un tipo con tanta clase

E forrado de diñeiro,

Sabe que a xente VIP

Vive moi ben no caldeiro.

E Manolito o pajaritos

Que parecía parviño?

Nada máis chegar ao cargo

Asfaltou o seu camiño.

Que por algo é o de obras

E tamén ten un despacho,

Custar, custoulle chegar,

Agora é coma un carracho

E para rematar esta copla

Un cantar popular,

Deses que nunca fallan

E dan moito que pensar.

Para peixe gordo Vigo,

Para choco Redondela,

Para camarón Moaña

E pra caciques A Paradela.

0 comentários:

Enviar um comentário